9 tips om 'NEE' te zeggen. Durf jij?

Laat maar, zo erg is het toch niet?

In mijn jeugd was ik een rustig, stil en verlegen meisje. Ik was gewoon een meisje zoals zovelen. Op een woensdagmiddag in juli had ik mijn vriendinnen uitgenodigd voor mijn 10e verjaardag. Langzaam druppelde iedereen binnen en ineens was ze daar…. Dat meisje uit de klas dat ik niet had uitgenodigd. Ik wilde haar niet op mijn feestje, maar ze was er wel. Ik wilde haar wegsturen, maar mijn moeder zei: “laat nu maar, zo erg is het toch niet!”. Dus ik hield mijn mond.

Herkenbaar? Je ouders die goedbedoeld zeggen: laat maar, doe niet zo moeilijk, zo erg is het toch niet, hou nou maar je mond! En jij, je houdt je mond en baalt. Ik deed dat ook. Niet alleen als klein meisje, maar ook toen ik opgroeide.

Jaren later…

Tot op een dag ergens in juni, de dag waarop ik leerde NEE te zeggen. Ik was inmiddels geen 9-jarig meisje meer maar een volwassen vrouw. Er gebeurde op mijn werk iets dat zo inging tegen mijn waarden en mijn gevoel van rechtvaardigheid, dat ik NEE zei tegen mijn baas.

Het was midden in de crisis en de instructies vanuit mijn werkgever waren duidelijk: declarabele uren maken. Ik had gelukkig een leuk project en was “lekker declarabel”. Mijn opdrachtgever was happy met mijn werk dus er was geen vuiltje aan de lucht… dacht ik…

Tot die dag in juni bij tijdens mijn beoordelingsgesprek. Ik kreeg van mijn manager te horen dat “ze” vonden dat het niet zo goed ging met mijn werk. Ik was niet zichtbaar op kantoor. Ik zat teveel bij de klant en kwam niet genoeg op kantoor. Gevolg: een beoordeling waar ik me absoluut niet ik kon vinden. Het voelde zo oneerlijk. Ik maakte veel declarabele uren in een periode waarin het zeker niet gemakkelijk was om opdrachten te krijgen. Ik werd als één van de weinigen niet buitengezet bij mijn opdrachtgever, omdat die zo tevreden was met mijn werk. En nu kreeg ik van mijn werkgever te horen dat ik niet genoeg op kantoor was!!! Ik was boos, teleurgesteld en voelde me onrechtvaardig behandeld.

NEE…

Op dat moment was er voor mij geen “laat maar”, “doe niet zo moeilijk” en “zo erg is het toch niet”. Ik zei NEE. Ik stond op voor mezelf en ik heb mijn beoordeling niet ondertekenend.Er volgende een aantal gesprekken, maar we kwamen er niet uit. Mijn beoordeling kon niet worden aangepast, en ik ging de beoordeling zoals hij was niet tekenen. Ik bleef bij mijn standpunt: NEE!

Ik begreep natuurlijk wel dat dit niet goed zou zijn voor mijn carrière binnen het bedrijf. Maar ik luisterde naar mijn gevoel en dat zei dat ik juist had gehandeld. Voor mij was het daarmee klaar. Nieuw jaar, nieuwe kansen. We waren tenslotte volwassen mensen en je hoeft het niet altijd met elkaar eens te zijn.

Tot een jaar later een secretaresse naar mij toe kwam. Er zat nog een ongetekende beoordeling in mijn dossier of ik die “even” wilde tekenen. Dat was voor mij de druppel. Dit ging zo in tegen mijn normen en waarden dat ik het zeker wist: deze baan en deze organisatie passen niet meer bij mij.

Een paar maanden later kwam de dag dat ik voor de laatste keer het kantoor uitliep. Blij, gelukkig en trots. Blij en gelukkig dat ik langer achtervolgd zou worden door een niet-getekende beoordeling. En trots dat ik was gaan staan voor waar ik in geloofde en wat voor mij goed voelde.